கொடியர் அல்லர் வாசலில் உள்ள திண்ணையில் முல்லையின் தாயும், வளர்ப்புத்தாய் முத்தம்மாவும் அமர்ந்துகொண்டு பாடுபேசிக்கொண்டிருந்தனர். உள் நடையில் அமர்ந்துகொண்டு பூக்கட்டிக்கொண்டிருந்த முல்லை ஆர்வமின்றி அவர்கள் பேச்சைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள். “தெரியுமா சங்கதி, இன்னிக்கி ஒரு களவாணிப்பயல கையுங்களவுமாப் பிடிச்சுப்புட்டாங்களாம்” என்றாள் முத்தம்மா. “அது யாரு? யார் வீட்டுல போயிக் களவாண்டானாம்?” என்று கேட்டாள் பேச்சித்தாய். “யாரோ வெளியூர்க்காரனாம். ஒரு தோட்டத்துல சோளக் கதுர கசக்கிக்கிட்டு இருந்திருக்கான். கையில ஒரு சாக்குவேற வச்சிருந்திருக்கான். காவக்காரன் கண்டு கையப் புடிச்சிருக்கான். இவன் கைய ஒதறிவிட்டுட்டு ஓட்டம்புடிச்சுட்டான். அப்புறம் வெரட்டிப் புடிச்சிருக்காங்க” “அப்புறம் என்ன பண்ணுணாங்களாம்?” “சாவடிக்குக் கொண்டாந்திருக்காங்க. ஊர்ப்பெரியவக கூடி விசாரிச்சுருக்காக. கேட்டா நான் ஒண்ணுமே பண்ணல’ங்கிறானாம்.” “ஒண்ணுமே பண்ணாதவன் அப்புறம் ஏன் காவக்காரனப் பாத்துட்டு ஓடுனானாம்?” “சும்மா அவசரத்துக்கு தோட்டத்துப் பக்கம் ஒதுங்கப்போனேன். காவக்காரன் சத்தம்போட்டதும் ஓடிட்டேன். இவங்கதான் வெரட்டுனாங்க’ங்கிறானாம்”…
Read MoreCategory: குறுந்தொகைக் காட்சிகள்
10. பாடல் 85 – யாரினும் இனியன்
யாரினும் இனியன் வாசற்கதவை யாரோ தட்டும் சத்தம் கேட்டது. உள்ளே முல்லையுடன் பேசிக்கொண்டிருந்த பொன்னி திரும்பி வாசல்பக்கம் பார்த்தாள். “யாரா இருக்கும்?” மெதுவாகக் கேட்டுக்கொண்டாள் அவள். “போய்த் தொறந்து பாத்தாத்தான தெரியும். யாராயிருந்தாலும் சரி, ‘அது’ன்னா போயிட்டு அப்புறம் வரச்சொல்லு. இங்க இன்னும் அடுப்புப் பத்தவைக்கவே இல்லை”. ‘அது’ என்று முல்லை குறிப்பிட்டது தன் கணவனை. காதலித்துத் திருமணம் செய்துகொண்டவன்தான். திருமணம் ஆகிப் பல மாதங்களுக்கு முல்லையை நன்றாகவே கவனித்துக்கொண்டும் இருந்தான். முன்னோர் சேர்த்துவைத்துவிட்டுப்போன நிலங்களிலிருந்து அவ்வப்போது வருவாய் வந்துகொண்டிருந்தது. சோற்றுக்குப் பஞ்சம் இல்லை. ஏதோ கிடைத்த வேலையைச் செய்வான். இருப்பினும் குடும்பப் பொறுப்பு வேண்டாமா? முல்லைதான் வரவுசெலவுக் கணக்குகளைப் பார்த்துக்கொள்வாள். வெளிவிவகாரங்களைப் பார்த்துக்கொள்ள பொன்னி உதவுவாள். இதற்கிடையில் முல்லை கருவுற்றாள். அவன் ரொம்பவே விலகிச் செல்ல ஆரம்பித்தான். எந்த நேரத்தில் கணவனின் அன்பும் பாசமும் கவனிப்பும்…
Read More9. பாடல் 58 – இடிக்கும் கேளிர்
கை இல் ஊமன் ஊருக்கு வெளியிலுள்ள கோயில் மரத்தடியில் வழக்கமாகக் கூடும் இளவட்டங்கள் ஒவ்வொருவராக வந்து சேர்ந்தனர். ஆனால் அவர்களின் தலைவன் மட்டும் இன்னும் வரவில்லை. அவனைத் தவிர எல்லாரும் வந்த பின்னர் பேச்சு அவனைப் பற்றித் தொடங்கியது. “ஏன்டா, அவன இன்னுங் காணோம்” “வருவான்டா, ஆனா அவன ரொம்ப நாளாவே தெருப்பக்கங்கூடப் பாக்கமுடியல. என்னன்னு தெரியல. டே நீ போயி அவன் வீட்ல பாத்துட்டு வர்ரயா?” என்று அவர்களுக்குள் வயதிற் சிறிய ஒருவனை ஏவிவிட்டார்கள். அவனும் தலைவனின் வீட்டுக்குப் போனான். அங்கே அவன் அம்மா இருந்தாள். “வாப்பா, வந்து அவனப் பாரு. எப்படியாவது அவன இழுத்துட்டு வெளிய கூட்டிட்டுப் போப்பா” என்று புலம்பினாள் தலைவனின் அம்மா. பார்த்தவன் திடுக்கிட்டான். முகம் தொங்கிப்போயிருந்தது. ஆடைகள் கசங்கிப்போய் அழுக்கேறி இருந்தன. முடலை யாக்கை என்று அவர்கள் தட்டித் தட்டிப்…
Read More8. பாடல் 54 – யானே ஈண்டையேனே
மீனெறி தூண்டில் முல்லையின் வீட்டுக்குள் பொன்னி நுழைந்தபோது வீட்டில் வேறு யாருமே இல்லை. முல்லை மட்டும் நடையில் ஒரு தூணில் சாய்ந்தவண்ணம் உட்கார்ந்திருந்தாள். “ஏன்டீ, வீட்ல வேற யாரயுங் காணோம்?” என்று கேட்டாள் பொன்னி. “அப்பா வெளியில போயிருக்காரு. அம்மாவும் முத்தம்மாவும் மூணாவது வீட்ல முனியம்மா பிள்ள பெத்திருக்கா’ல்ல அதப் பாக்கப் போயிருக்காங்க” முல்லையின் அருகில் சென்று அமர்ந்தாள் பொன்னி. “அப்புறம் நீ எப்படி இருக்க?” என்று பொன்னி கேட்டாள். “நான் எங்கடி இங்க இருக்கேன்? என் ஒடம்புதான் இங்க இருக்கு. என் உசுரு, சிந்தன, நன்மை, தீமை எல்லாமே அவருகிட்டப் போயிருச்சுடீ. இது எத்தன நாளக்கிடீ. ஒண்ணு, மொறப்படி பொண்ணுகேட்டு வரணும். இல்லன்’னா வாடீ பாத்துக்கறென்’னு சொல்லணும்.” “ஆனா அண்ணந்தான் பிடிகொடுக்கமாட்டேங்குறாரே” “என்ன பண்ணுறது? நேத்து அப்பா ஏதோ தூரத்துச் சொந்தத்துல ஒரு மாப்பிள்ள இருக்கு’ன்னு…
Read More7. பாடல் 49 – அணில் பல் அன்ன
நின் நெஞ்சு நேர்பவள் முல்லையின் வீட்டுக்குள் பொன்னி நுழையும்போது மாலையில் விளக்குவைக்கும் நேரம் நெருங்கிக்கொண்டிருந்தது. கொஞ்சம் உதிரிப்பூவைத் தன் முன் கொட்டி, பூக்கட்டிக்கொண்டிருந்தாள் முல்லை. அவசரம் அவசரமாக முல்லையின் கையைப் பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு நடையின் ஓர் ஓரத்துக்குச் சென்றாள் பொன்னி. “அண்ணன் வீட்டுல இல்லயே?” என்று கேட்டு முல்லையின் கணவன் வீட்டில் இல்லாததை உறுதிசெய்துகொண்டாள். “என்னடி ஆச்சு ஒனக்கு? இந்தப் படபடப்பு?” என்றாள் முல்லை. “எனக்கு ஒண்ணும் ஆகலிடீ, நாம கவனமா இல்ல’ன்னா தலையே முழுகிடும்போல இருக்கு” “புதிர் போடாம வந்த விசயத்தச் சீக்கிரம் சொல்லுடி, விளக்கேத்தணும்” என்றாள் முல்லை. தன் தொண்டையச் சிறிதளவு செறுமிக்கொண்ட பொன்னி, சற்றுத் தணிந்த குரலில் பேசலானாள். “இன்னிக்கு அண்ணங்கூட அந்தப் பாணன் பேசிக்கிட்டு இருந்ததப் பாத்தேன்.” “இதச் சொல்லவா இத்தன அவசரமா வந்த?” “சொல்றதக் கேளுடீ, அந்தப் பாணன் பொல்லாதவன்.…
Read More6. பாடல் 41 – காதலர் உழையராக
அணிலாடும் முன்றில் அகம் நிறைந்த பூரிப்புடன் முல்லையின் வீட்டுக்குள் நுழைந்த பொன்னி, முல்லையின் பொலிவிழந்த முகத்தைக் கண்டதும் கலங்கிப்போனாள். “என்னடி, இப்படியிருக்க, பொழுது சாயுற நேரத்தில, வீடு மங்கலமா இருக்கவேண்டிய நேரத்தில, ஒரு விளக்கு ஏத்தாம எதையோ வெறிச்சுப்பாத்துக்கிட்டு ஒக்காந்திருக்க” என்று முல்லையைக் கண்டித்தவாறு, மாடக்குழியில் இருக்கும் விளக்குக்கு எண்ணெய் ஊற்றி, திரியை நசுக்கிவிட்டு, அடுப்பில் இருந்த கங்கொன்றை ஊதி ஊதி அதில் பற்றவைத்து விளக்கில் வைத்தாள். “வெளியூருக்குப் போன அண்ணங்கிட்ட இருந்து சேதி ஏதும் வந்துச்சா?” என்று வினவியவாறு முல்லையின் அருகில் அமர்ந்தாள் பொன்னி. “ஒண்ணும் இல்லடீ, நடுத்தெரு சாத்தன் அண்ணன்கூட அங்க போயி இருந்துட்டு நேத்து வந்தாரு. ‘வீட்டுக்காரரு ஏதாச்சும் சொன்னாரா’ன்னு கேட்டேன். ஒண்ணும் சொல்லல’ம்மா. அவரு நல்லா’ருக்காரு. வேல முடிஞ்சதும் ஒரு நொடி தாமதிக்காம வந்திருவாரு’ம்மா’ன்னு சொன்னாரு” “அப்புறம் என்ன, அண்ணன் சீக்கிரம்…
Read More5. பாடல் 40 – யாயும் ஞாயும்
செம்புலப்பெயல் நீர் ஆயிற்று; திருமண நிகழ்ச்சிகள் எல்லாம் இனிதே நிறைவேறி முடிந்தன. மணமகனின் வீடு பக்கத்தூரில்தான். எனவே வில்வண்டியில் மணமகள் முல்லையின் பெற்றோர் மணமகனின் வீட்டுக்கு வந்து பெண்ணை விட்டுச்செல்ல வந்திருந்தனர். அங்கும் எல்லாப் பேச்சுகளும் முடிந்தபின்னர் பொழுதுசாயும் நேரத்தில் முல்லையின் பெற்றோர் தம் ஊருக்குப் புறப்பட்டனர். வில்வண்டி ஆயத்தமாக நின்றது. முல்லையின் நெற்றியில் கலைந்துகிடந்த கூந்தலைத் தூக்கிவிட்டு வருடியவாறு அவளையே சற்று நேரம் உற்றுப்பார்த்தாள் அவளது தாய். இருவரின் கண்களும் கலங்கின. சமாளித்துக்கொண்ட தாய், “வர்ரோம்’மா” என்று சொல்லியவாறு வண்டியருகே சென்றாள். தந்தையின் பெருமிதத்தோடு நின்றுகொண்டிருந்த முல்லையின் தந்தையும் சற்று உணர்ச்சிவசப்பட்டவராகவே காணப்பட்டார். “வர்’ரோம் மதினி, பாத்துக்கங்க” “ஒண்ணுக்கும் கவலப்படாதீங்க, மதினி, முல்லை இனி எங்க பொண்ணு” என்று சிரித்தாள் முல்லையின் மாமியார். “என்ன மச்சான் இது” என்று முல்லையின் தந்தையின் தோளைத் தழுவினார் முல்லையின்…
Read More4. பாடல் 27 – கன்றும் உண்ணாது
தீம்பால் மாலைநேரம். பொழுதுசாய இன்னும் சில நாழிகைகளே இருந்தன, இருப்பினும் வெயில் காலமாதலால் இன்னும் வெயில் சற்று ஓங்கி அடிக்கத்தான் செய்தது. வெளியில் சென்றிருந்த முல்லையின் அப்பா இன்னும் வீடு திரும்பவில்ல. முல்லை நடையில் ஒரு தூணில் சாய்ந்தவண்ணம் ஒரு காலை நீட்டியும் ஒரு காலை மடக்கியும் வைத்து, உயர்த்தி மடக்கிய காலில் கைகள் இரண்டையும் சேர்த்து வைத்து அதன் மேல் தலையைச் சாய்த்தவண்ணம் உட்கார்ந்திருந்தாள். அப்போது அங்கே அவளின் தாய் வந்தாள். “என்னம்மா முல்லை, பொழுது சாயுற நேரத்தில முகத்த-இகத்தக் கழுவி, தலையைச் சீவி, கொஞ்சம் பூவ வச்சுக்கிட்டு சிரிச்ச மொகமா அங்க இங்க நடமாடிக்கிட்டு இருந்தா என்ன? ஒரு கொமரிப் பொண்ணு இப்படியா ஒக்காந்திருப்பாக” என்று கொஞ்சம் கனிவாகவும் கொஞ்சம் கண்டிப்பாகவும் முல்லையின் தாய் கூறினாள்.“பூவெல்லாம் தீந்துபோச்சு, வீட்லயும் பூக்கல” “ஏன், பொன்னிய வரச்சொல்லி…
Read More3. பாடல் 21 – வண்டுபடத் ததைந்த
புதுப் பூங்கொன்றை முன்னுரை: பொருள்தேடிவரச் சென்ற தலைவன் கார்காலத்தில் திரும்புவேன் என்று சொல்லிவிட்டுச் செல்கிறான். கார்காலம் வந்துவிட்டது. காட்டில் கொன்றை மரங்கள் நிறையப் பூக்க ஆரம்பித்துவிட்டன – ஆனால் தலைவன் வரவில்லை. எனவே, தலைவன் தன் வாக்குத் தவறிவிட்டான் என்று ஆகிவிடுமே என்பதற்காகத் தலைவி கார்காலமே தொடங்கவில்லை என்கிறாள். அதற்கு அவள் நான்கு காரணங்களைச் சொல்கிறாள். ஒரு காரணம் தன் தலைவன் பொய்யுரைக்கமாட்டான் என்பது. மற்ற மூன்று காரணங்களைப் பாடலுக்குள் நுண்மையாகப் பொதித்துவைத்திருக்கிறார் புலவர். பார்ப்பதற்குச் சாதாரணமாகத் தோன்றும் இப் பாடலில் அந்த மூன்று நுண்மைகளை நுழைத்து வைத்திருக்கும் புலவரின் பேரறிவு வியக்கத்தக்கது. பொழுது விடியும் நேரம். வழக்கமாக பொன்னி எழுந்து வீடு வாசல் பெருக்கி, வாசலில் சாணம் தெளிப்பாள். அன்றென்னவோ முல்லை வெகு சீக்கிரத்தில் எழுந்துவிட்டாள். எல்லாவேலைகளையும் முடித்ததுமல்லாமல் குளித்து வேறு உடையும் மாற்றிக்கொண்டாள்.…
Read More2. பாடல் 18 – வேரல் வேலி
வேர்ப்பலா பொழுதுசாயும் நேரம். முல்லைக்கு இருப்புக்கொள்ளவில்லை. இன்றைக்கு அவளின் ‘அவர்’ வருகிற நாள். மாலையில் பூப்பறிக்கப் போகிற சாக்கில் ஊருக்கு வெளியே உள்ள நந்தவனத்தில் முல்லை அவனைச் சந்திப்பதாக ஏற்பாடு. முல்லை காலையிலேயே பொன்னிக்குச் சொல்லிவிட்டிருந்தாள் – மாலையில் வீட்டுக்கு வரும்படி. பொன்னி வரச் சற்றுத் தாமதமானதால்தான் முல்லைக்கு வீட்டில் இருப்புக்கொள்ளவில்லை. குட்டிபோட்ட பூனைபோல் அங்குமிங்கும் நடமாடிக்கொண்டும் அடிக்கடி வாசலில் இறங்கி தெருக்கோடிவரை பார்த்துக்கொண்டுமிருந்தாள். வீட்டில் அவரவர் தத்தம் வேலைகளைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தபடியால் முல்லையின் தவிப்பை அவர்கள் கவனிக்கவில்லை. பொன்னி வந்துவிட்டாள். “ஏண்டீ இவ்வளவு நேரம்?” என்று தணிந்த குரலில் அவளைக் கடிந்தபடியே, வீட்டுக்குள் எட்டிப்பார்த்து, “அம்மா, பொன்னி வந்துட்டா, நானும் அவளும் நந்தவனம் வரைக்கும் போயிட்டு வந்துர்ரோம்” என்று உரக்கக் குரல்கொடுத்தாள் முல்லை. அவள் ஏற்கனவே தன் அம்மாவிடம் மாலையில் பொன்னியுடன் பூப்பறிக்க வெளியில் செல்வதாகச் சொல்லியிருந்தாள்.…
Read More