1. பாடல் 3 – நிலத்தினும் பெரிதே

குறுந்தொகைக் காட்சிகள் – பாடல் கதை பாடல் 3 – நிலத்தினும் பெரிதே குறிஞ்சிப்பூ முல்லை அன்று மிகவும் உற்சாகமாகக் காணப்பட்டாள்.மலைச் சரிவில் பூத்துக்கிடக்கும் குறிஞ்சிப்பூக்களைப் பார்த்துவருகிறேன் என்று பொன்னியுடன் கிளம்பியவள் வழிநெடுகிலும் ஆட்டமும் பாட்டுமாக அங்குமிங்கும் ஓடிக்கொண்டும் ஆடிக்கொண்டும் ஒரு பட்டாம்பூச்சியைப்போல் பரபரப்பாகக் காணப்பட்டாள். அவளது வேகத்துக்குப் பொன்னியால் ஈடுகொடுக்கமுடியவில்லை.மூச்சுவாங்க முல்லையைப் பின்தொடர்ந்து போய்க்கொண்டிருந்தாள். ஓரிடத்தில் கொத்துக்கொத்தாய்ப் பூத்துக்கிடந்த குறிஞ்சிப்பூக்களைக் கண்டதும் முல்லையின் உற்சாகம் கரைபுரண்டோடியது.பன்னிரண்டு ஆண்டுகட்கு ஒருமுறை கிடைக்கும் காணற்கரிய காட்சி அது. வேகமாக அந்தக் கருத்த குச்சிகளிடையே கைகளை விட்டுத்துளாவி அந்தச் சின்னஞ் சிறிய நீலநிறப் பூக்களின் மேல் உள்ளங்-கைகளைப் பரப்பி ஓட்டினாள். பின்னர் அவற்றிலிருந்து ஒரு சிறிய பூவை மெல்லப் பிடுங்கி, உடனே அதன் அடிப்பாகத்தை வாய்நுனியில் வைத்து உறிஞ்சினாள்.“ஏண்டீ, அவ்வளவு தேனா இருக்கு இந்தச் சின்னப்பூவுக்குள்ள?” பொன்னி வியப்படங்காமல் கேட்டாள்.“சின்னப்பூதான்.…

Read More

20. பாடல் 374 – எந்தையும் யாயும் உணரக் காட்டி

தூக்கணங்குருவிக் கூடு நந்தவனத்தில் பூப்பறித்துக்கொண்டு திரும்பிக்கொண்டிருந்தனர் பொன்னியும் முல்லையும். தெருவில் நடந்துவரும்போது முன்பெல்லாம் அதிகமாகப் பேசாமல் வருவார்கள். இன்று அவர்கள் முகத்தில் மகிழ்ச்சி நிறையவே பூத்திருந்தது. முல்லை மிகவும் கலகலப்புடன் இருந்தாள். பொன்னியுடன் சிரிக்கச் சிரிக்கப் பேசிக்கொண்டுவந்தாள். தெருவோரத்துக் கண்ணாத்தாள் அவர்களை நிறுத்தினாள். “என்னடீ கொமரிகளா! பொங்கிப் பூரிச்சுப்போயி இருக்கீக. எனக்கும் காத்துவாக்கில சங்கதி வந்துச்சுல்ல. என்ன முல்லை? ஒன்ன பொண்ணுபாக்க வந்திருந்தாங்களாமே? நிச்சயம் பண்ணியாச்சா?” என்றாள் கண்ணாத்தா. கண்ணாத்தாளும் அவளைச் சேர்ந்தவர்களும் வீட்டு வாசலில் அமர்ந்துகொண்டு முல்லையும் பொன்னியும் போக வர இருக்கும்போது சாடை பேசுவார்கள். “எந்தப் புத்துல எந்தப் பாம்பு இருக்குமோ? பாக்குறதுக்கு அப்பிராணியாத் தெரிஞ்சாலும் பெரிய சோலி’ல்ல நடக்குது நந்தவனத்துல!” இது தங்களைப் பற்றிய பேச்சுத்தான் என்றாலும் முல்லையும் பொன்னியும் பேசாமல் வேகமாக அவர்களைக் கடந்து செல்வார்கள். இத்தனைக்கும் நந்தவனத்துப்பக்கம் யாரும் போகாத…

Read More

19. பாடல் 305 – கண்தர வந்த காம ஒள்ளெரி

குப்பைக் கோழி வயல்காட்டுப்பக்கம் புல்லறுக்கச் செல்லும் வேலை பொன்னிக்கு அன்று இல்லை. இருக்கிற தீவனம் போதுமென்று அப்பா சொல்லிவிட்டார். பகல்முழுக்க வீட்டுவேலைகளில் மும்முரமாக இருந்த பொன்னிக்கு மாலையில் முல்லையின் நினைவு வந்தது. வாசலில் நின்றவண்ணம் வீட்டுக்குள் எட்டிப்பார்த்தாள். பக்கத்துவீட்டில் கங்கு எடுத்துவந்த ஆத்தாக்காரி அடுப்புப்பத்தவைத்துவிட்டாள் – இரவுச் சாப்பாட்டுக்காக. “ஆத்தா ஒரு எட்டு முல்லையப் போயி பாத்துட்டுவந்துர்ரேன்” என்று உள்பக்கமாக ஓங்கிக் குரல்கொடுத்துவிட்டுப் பதிலுக்குக் காத்திராமல் இரண்டு தெரு தள்ளி இருக்கும் முல்லையின் வீட்டை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தாள். முல்லையின் வீட்டுத் திண்ணையில் கால்நீட்டி அமர்ந்திருந்தாள் முல்லையின் தாய். சாதாரணமாக “வாம்மா பொன்னி, பாத்து ரொம்ப நாளாச்சு, நல்லாருக்கயா?” என்று புன்னகையுடன் நலம் விசாரித்துக் காலை மடக்கி வழிவிடுவாள் முல்லையின் தாய். அன்றென்னவோ, ஒன்றும் பேசாதது-மட்டுமல்ல, காலையும் மடக்காமல் பொன்னியை முறைத்துப்பார்த்தாள். வேறு வழியில்லாமல் பொன்னிதான் அரைச்…

Read More

18. பாடல் 246 – பெருங்கடற்கரையது

அலையாத் தாயர் காலையில் வெளியில் போய்விட்டு வந்தபின் முல்லையின் தாய் ‘கடுகடு’-வென்று இருந்தாள். முத்தம்மாவிடம் தேவையில்லாமல் கோபித்துக்கொண்டாள். முகத்தைச் ‘சிடுசிடு’-வென வைத்துக்கொண்டு அங்குமிங்கும் கோபங்கொண்ட பெண்யானையாய் குமுறிக்கொண்டிருந்தாள். அனைத்தையும் அமைதியாக முல்லை கவனித்துக்கொண்டிருந்தாள். எல்லாம் தன்மேல் கொண்ட கோபம்தான் என்று அவளுக்குத் தோன்றியது. ஆனால் என்ன காரணம் என்றுமட்டும் தெரியவில்லை. “அவ வரட்டும் பேசிக்கிறேன்” அம்மா கறுவிக்கொண்டே முல்லையை முறைத்துப் பார்த்தாள். வேறு யார் வருவார்கள்? பொன்னிதான். என்னமோ நடந்திருக்கிறது. பொன்னி வராமல்மட்டும் இருந்துவிடவேண்டும். வந்தால் அம்மா வறுத்தெடுத்துவிடுவாள். “என்னவாக இருக்கும்?” என்ற யோசனையில் இருந்த முல்லைக்கு ஒன்று தோன்றியது. அம்மாவிடம் மெல்லப் பேச்சுக்கொடுத்துப் பார்க்கலாம். அப்பொழுது தெரிந்துவிடும் யார் மீது, என்ன கோபம் என்று. “அம்மா, அப்பா எங்கே’ம்மா?” “எனக்கென்ன தெரியும்? அந்த மனுசன் ஏங்கிட்ட எல்லாத்தயும் சொல்லிக்கிட்டுத்தான் போறாருக்கும். பேசாம சோலியப் பாத்துக்கிட்டுக் கெட”…

Read More

17. பாடல் 196 – வேம்பின் பைங்காய்

தேம்பூங்கட்டி பொன்னியும் முல்லையும் நந்தவனத்தில் பூப்பறிக்க வருகிறமாதிரி வந்து அவனுக்காகக் காத்திருந்தனர். முல்லை சற்றுப் படபடப்பாக இருப்பினும் பொன்னி சிந்தனைவயப்பட்டவளாய் இருந்தாள். திடீரென அவள் முகத்தில் ஒரு குறும்புத்தனமான புன்னகை தோன்றியது. “என்னடீ, மனசுக்குள்ள சிரிப்பு?” என்று வினவினாள் முல்லை. “இல்ல எனக்கு ஒரு யோசனை” “என்ன” தாங்கள் நின்றிருந்த வேப்பமரத்தின் தாழ்ந்த கிளையொன்றைத் தாவிப் பிடித்தாள் பொன்னி. அதில் கொத்தாகக் காய்த்திருந்த காய்களில் நன்கு பச்சைப்பசேல் என்றிருக்கும் நான்கைந்து முற்றிய காய்களைப் பறித்தாள். “என்னடீ பண்ற?” என்று வியப்புடன் வினவினாள் முல்லை. “இதென்ன? வேப்பங்காய். இத அண்ணங்கிட்டக் கொடுத்து வெல்லக்கட்டி’ன்னு சொல்லு” “ஏன்டி, வெல்லக்கட்டி பச்சையாவா இருக்கும்?” “கேட்டா, வெல்லத்தை எளக்கி நிறம் சேத்துருக்கோம்’னு சொல்லு” “இதென்னடி விளையாட்டு? ‘சட்’-னு இதக் கடிச்சுட்டார்’னா?” “ஏன்டீ, அவர நான் அண்ணன் மாதிரிதான நெனச்சிருக்கேன். என் அண்ணனுக்கு இப்படிச்…

Read More

16. பாடல் 176 – ஒருநாள் வாரலன்

ஏறுடை மழை ஊர்த் திருவிழாவின்போது, சாவடி முன்னர் இருந்த அகன்ற பரப்பின் நடுவில் முளைப்பாரிகளை வைத்து அதைச் சுற்றிப் பெண்கள் ‘தானானே’ பாடிய வண்ணம் கும்மியடித்துச் சுற்றிவந்துகொண்டிருந்தனர். முல்லை மெய்ம்மறந்து அதனைப் பார்த்து இரசித்துக்கொண்டிருந்தாள். அருகில் நின்றிருந்த பொன்னி, திடீரென்று முல்லையின் இடுப்பை இலேசாகக் கிள்ளினாள். “என்னடீ” என்ற வண்ணம் நெளிந்துகொண்டே முல்லை அவளைக் கடிந்துகொண்டாள். “சீக்கிரம் வீட்டுக்குப் போகலாம்’டீ” “இப்ப அதுக்கென்ன அவசரம். இது முடியட்டுமே” “இல்ல, ஒடனே பொறப்படு. இங்க இருக்குறது நல்லாயில்ல” “எதுடீ நல்லாயில்ல? எவ்வளவு அருமையாப் பாடுறாங்க” “ஆமா வாயில ஈ நொழயறது தெரியாமப் பாத்துக்கிட்டு இரு. சுத்துவட்டுல என்ன நடக்குது’ன்னு தெரியாம” “ஏன்டீ மொளப்பாரியப் பாப்பயா, சுத்துவட்டப் பாத்துக்கிட்டு இருப்பயா?” “எல்லாத்தையுந்தான்டீ பாக்கணும்” “இப்ப வேற என்னத்தப் பாக்கச் சொல்ற?” “எதுத்தாப்புல ஒருத்தன் நம்மளயே பாத்துக்கிட்டு இருக்கான். அவன் நம்ம…

Read More

15. பாடல் 167 – முளி தயிர் பிசைந்த

தீம்புளிப் பாகர் மூன்று மாதங்களாகிவிட்டன முல்லை தான் தேர்ந்தெடுத்த நாயகனுடன் வீட்டைவிட்டுச் சென்று. ஆற்றொணாத் துயரத்தில் ஆழ்ந்திருந்த முல்லையின் தாயும், வளர்ப்புத்தாய் முத்தம்மாவும் சற்றே இயல்புநிலைக்குத் திரும்பிய வேளை. எனினும் முல்லையின் அப்பாவின் மனநிலை என்ன என்பது இருவருக்கும் தெரியவில்லை. ஏதாவது முல்லையைப் பற்றிப் பேச்செடுத்தால் அவர் எந்த மாதிரி எடுத்துக்கொள்வார் என்பது அவர்களுக்கு உறுதியாகத் தெரியாத நிலையில் வீட்டில் முல்லையைப் பற்றிய பேச்சே இல்லை. ஒருநாள், முல்லையின் அப்பா வீட்டில் இல்லாத நேரம். முல்லையின் தாய் பேச்சியம்மாள் மெதுவாக முத்தம்மாவிடம் முல்லையைப் பற்றிய பேச்செடுத்தாள். “எப்படி இருக்குறாளோ?” என்று தனக்குள் பேசுவதுபோல் ஆரம்பித்தாள். அதற்குத்தான் காத்திருந்தவள்போல் முத்தம்மா உடனே பதில் கேள்வி எழுப்பினாள். “யாரச் சொல்றீக? நம்ம முல்லயயா?” “வேற யாரப் பத்தி எனக்குக் கவல? அவ நெனப்புத்தான் நெஞ்சுக்குள்ளயே இருக்கு” “ஐயா என்ன சொல்லுவாகளோ’ன்னுதான்…

Read More

14. பாடல் 156 – பார்ப்பன மகனே

எழுதாக் கற்பு அந்தக் கிராமத்து ஓரத்துக் கோயிலின் திண்ணையில் வழக்கமாக வந்து உட்காரும் இளவட்டங்கள் எல்லாரும் வந்துசேர்ந்தனர் – அவனைத் தவிர. அவன்தான் அக்கூட்டத்துக்கு இயங்குசக்தி போன்றவன். சற்றுத் தாமதமாக சோர்ந்த முகத்துடன் அவன் வந்து சேர்ந்தான். அவனுடைய சோகத்துக்குக் காரணம் அவர்களுக்குத் தெரியும். சிறிது நாட்களாகவே அவன் சோர்வுடன்தான் காணப்பட்டான். தோண்டித் துருவிக் கேட்டதில் அவனது துயரம் அவர்களையும் தொற்றிக்கொண்டது. ஆம், சில நாட்களாகவே அவனது ‘அவள்’ அவளது ஊர் நந்தவனத்துப்பக்கம் வருவதில்லை. எனவே அவர்களின் சந்திப்பு முற்றிலும் நின்றுபோனது. அவள் இருக்கும் அடுத்த ஊருக்குச் சென்று அவள் வீட்டுப்பக்கம் நடந்துபார்த்தான். முற்றிலும் புதியவனான அவனை எல்லாரும் வெறித்துப் பார்த்தார்கள். ஒருசிலர் சாடைமாடையாக அவனைப் பழித்துப் பேசினார்கள். அவளைப் பற்றிய எந்த செய்தியும் கிடைக்கவில்லை. ஒருவேளை அவர்கள் பழகுவது அவளின் வீட்டாருக்குத் தெரிந்து அவளை வீட்டுக்குள்…

Read More

13. பாடல் 119 – சிறுவெள் அரவின்

சிறு வெள் அரவு ஊருக்கு வெளியில் உள்ள சிறு கோவிலுக்கு வெளியே உள்ள திண்ணையில் நாலைந்து இளவட்டங்கள் அமர்ந்திருந்தனர். கோவிலுக்கு வெளியே உள்ள அரசமரத்து நிழல் அந்தத் திண்ணைக்குப் போதுமான நிழலைத் தந்தது. அந்த இளவட்டங்கள் நடுவே அவன் அமர்ந்திருந்தான். ‘பரேர் எறுழ் திணிதோள்’ என்று இலக்கியங்கள் வருணிக்கும் பருத்த வலிமை மிக்க திண்மையான உருண்டு திரண்ட தோள்கள். நல்ல உயரம். கருகருவென்ற மீசை. ‘முடலை யாக்கை’ என்பது போல முறுக்கேறிய நல்ல வாட்டசாட்டமான உடம்பு. அவனே அந்தக் கூட்டத்தின் நாயகனாக இருந்தான். இருப்பினும் அன்று மற்ற அனைவரின் கேலிக்கும் ஆளாகியிருந்தவனும் அவனே. காரணம் அண்மையில் அவன் ஒரு பெண்ணின் கண்பார்வையில் மயங்கிவிட்டான். அதுவே அவர்களின் கேலிக்குக் காரணம். “இந்த ஊருல எத்தனையோ வயசுபொண்ணுகள் இருக்கு. யாருடா அது?” ஒருவன் தொடங்கினான். “எந்தக் காளையையும் எதித்து நிக்கும்…

Read More

12. பாடல் 111 – மென்தோள் நெகிழ்த்த செல்லல்

இல்லோர் பெருநகை முல்லையின் அம்மாவுக்குக் கோபம்கோபமாக வந்தது. காலைவேளையிலே சுறுசுறுப்பாக அங்குமிங்கும் திரிந்துகொண்டு எல்லாரிடமும் கலகலப்பாக இருக்கும் முல்லை சில நாள்களாகவே சுணங்கிப்போய் இருந்தாள். எந்நேரமும் முகம் வாட்டமுற்றே இருந்தது. “ஏன்டீ எதையோ பறிகொடுத்தவ கணக்கா இப்படி ‘ஓ’ன்னு இருக்க? என்ன ஆச்சு ஒனக்கு? வாயத் தொறந்து சொல்லேன்டீ” என்று பேச்சியம்மாள் – முல்லையின் தாய் – அவளைத் தோண்டித் துருவிக் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தாள். “எனக்கு ஒண்ணுமில்ல. நான் நல்லாத்தானே இருக்கேன்” என்று முல்லை திரும்பத் திரும்பச் சொன்னாலும் அவள் மேலுக்குத்தான் சொல்கிறாள் – எதையோ மறைக்கிறாள் – என்று அந்தத் தாய் ஐயுற்றாள். ஒருவாரம் ஓடிவிட்டது. முல்லை இப்போது ரொம்பவும் மெலிந்து தெரிந்தாள். எப்போதும் ‘பளபள’-வென்றிருக்கும் அவளது நெற்றி வெளிறிப்போய்க் கிடந்தது. கைகளில் எப்போதும் ஏற்றிவிட்ட வளையல்கள் இறங்காமல் இறுக்கமாக இருக்கும். இப்போதோ வளையல்கள் கழன்று…

Read More